کلبـه‌ خامـوش

کلبــــه‌ای خـامـــوش،

ســوت و کــــور..

داس‌ْ بــر دیــوار‌ْ کج‌ْ آویختـــه..

هیمـه‌هـای نیـم‌سوختـــه

بـــاران زده..

کاســــه‌ای بشکستــــه

خیـــزان روی ِ خــاک..

پـاره‌هــای استخوان

از لاشــه‌ی ِ مــُـردار ِ حیــوانـی

کنــــار ِ جــــوی ِ خشکیـــده،

به جشـن ِ نـاتمــــام ِ مــُرده‌مـارانی بدل گردیده..

در پستـــــو،

عبــــور ِ خستــــه‌ی ِ بــــاد

از میـــان ِ روزن ِ دیــــوار،

محـبـــوس است..

گـــَــر اینبــــار،

رگبــــاری زنــَـد از آسمـــــان،

بــاشـــــــد، قطـــــره بــارانـــی

به هـــم‌پیـوستـــه گردد،

چـالـــه‌ی ِ آبــی،

مسیــــر جــــوی را پیــــدا کنـــد شــایـــــد،

خبــــر از کلبــــه‌ی خـامـــوش گیـــرد،

عـالـَــم ِ مدهــوش..

تــا از خواب ِ غفلت،

خستــــه برخیــــزد..

__________ سهیل __________