•| وداع (بیا مَردانه درد بکشیم!) |•

1.

به این زمانه‌ی ِ خاک‌آلوده مَست‌‌ْ،

آن مُرده مَست‌‌ْ دل‌بست‌‌ْ:

که به هر بُن‌بست‌‌ْ

بسی‌‌ْ ز ِ روی ِ تلّه خاکی پَست‌‌ْ

سَرسَره ایستاده‌‌ْ سَرمست‌‌ْ.

– باری‌‌ْ ،

کِه‌تان‌‌ْ ، سر تعظیم‌‌ْ فرودآوَرَد به قَصد‌‌ْ

در آفت ِ خُسران‌خیز ِ روح ِ هر تردست‌‌ْ‌

کِه اینچنین‌‌ْ مسحور‌‌ْ

چشم‌هاتان‌‌ْ بر هم بَست‌‌ْ (؟) –

2.

وَ آن‌‌ْ دندان ِ فاسدی ‌‌ْ را

به دندان‌‌ْ خاییدن ‌‌ْ ؛

وَ در ارتعاش ِ لبه‌ی ِ هر ناله‌‌ْ لرزان‌‌ْ

ن َ ...خندیدن.

پینه‌بسته دستی‌‌ْ به زنجیر‌‌ْ اجیر را ‌‌ْ

به عتاب‌‌ْ تاب‌‌ْ نیاوَردَن ‌‌ْ

و آن‌گاه ‌‌ْ

آسان‌‌ْ –به قرینه– بُبریدن ‌‌ْ ؛

و دلخوشک‌‌ْ خنده وُ هورایی‌‌ْ رایگان زدن ‌‌ْ

به آخرین‌‌ْ بِشکن ِ تکْ دستی‌‌ْ

که هرگز صدا نداد !!...

فریاد ِ درد را ‌‌ْ

در انحنای ِ حلزون ِ گوش‌‌ْ

کِه ، از اندیشه‌ی ِ بیدار ِ بشر ‌‌ْ به شـَر‌‌ْ خموش‌‌ْ

در تنگنای ِ تنگْ از قَفَسْ شنید ‌‌ْ (؟)

هَسته‌ی ِ خُشک ِ بی‌تدبیری‌‌ْ

از اشتباه ِ دیروز ‌‌ْ، پیروزمندانه‌‌ْ

سه وَجَب قعر ِ گلو ست ‌‌ْ!...

وَ گلوی ِ چرک‌مُرده‌ی ِ کدامین‌تان‌‌ْ،

ریشه‌ی ِ هرز نداد (؟)

3.

بیا به دیدارم ‌‌ْ که مَردانه‌‌ْ !

درد بالا آوریم ‌‌ْ:

در پستویی تنگْ و باریک‌‌ْ

از تک‌‌ْ سُرفه‌‌ای‌‌ْ چرکین‌‌‌‌ْ،

امّا:

با مُچاله ملحفه‌ی ِ چندش‌آوری‌‌ْ

از غلیظ ِ تعفّن ‌‌ْ لیز ‌‌ْ

وَ بِسان ِ بستر ِ جذامیان ْ نیز‌‌ْ

تمیز ْ!!

به کرّات‌‌ْ

این رخت ِ رخوت‌‌ْ به تَن ماست ‌‌ْ وَ

ناگاه ْ از تک‌‌ْ سُرفه‌ای ‌‌ْ

نالان ‌‌ْ در خیال!...

برای ِ محتضران ِ راستین ِ مرگ ‌‌ْ،

مَردانه ‌‌ْ خون بالا آورده‌ایم؟

در پیچ و تاب ِ نرفته ‌‌ْ کُمای ِ عمیقی ‌‌ْ

با توهُّم ِ مرگ‌‌ْ

دست و پنجه ..........نرم‌‌ْ ؟

.................کِه، سَرگرم‌‌ْ می‌کنیم... (؟)

4.

آن‌چنان‌‌ْ

پی ِ خویش‌‌‌ْ را پاپی‌‌یی ‌‌‌ْ

در بی‌‌راهه‌‌ی ِ پَرت ِ دنیا ‌‌ْ وِل‌‌‌ْ

ته ِ بُن‌بست ِ آخرت‌‌ْ را می‌گردی‌‌‌ْ

–کورمال‌‌کورمال!–

و شیرین‌‌کام ‌‌ْ

شُکلاتی تلخْ را مزمزه می‌کنی زیر ِ زبان‌‌ْ

و پرتاب ِ آب‌‌دهانی ‌‌‌ْ پس ِ آن‌‌ْ

به تمسخر ِ زندانی ‌‌ْ

که می‌دانی‌‌ْ

به تنگ‌‌ْ سلولی‌‌ْ

میلولد‌‌ْ به خویش‌‌ْ:

”از درد ِ من و توییْ،

که راست راست ‌‌ْ

به چپ‌چپ می‌رویم ‌‌ْ

هر مسیر ِ بی‌سَری‌‌ْ را

به درخواست ‌‌ْ!...“

داغ ‌‌ْ باش!...

بسان ِ هر کبریت ِ بی‌خطری‌‌ْ داغ باش !

خاموش‌‌ْ چراغی‌‌ْ را بسوده پَست‌‌ْ باش‌‌ْ !

با جفتی چشم ِ گریان‌‌ْ که بر هم‌‌ْ  نِشست‌‌ْ باش‌‌ْ !

5.

در هذیان ‌‌ْ

چه بسیار ‌‌ْ طعنه‌های ِ بی‌فریاد ‌‌ْ

پُر از کنایه‌های ِ هوار ‌‌ْ

کِه می‌کِشَد

همیشه‌‌ْ وَ هیچ‌‌ْ بسیار ‌‌ْ

مُرده مَرد ِ تنها ‌‌ْ

در بستر ِ ظلمات ِ مُبهم ِ نا‌فرجامی‌‌ْ

پیچیده در کفن ِ سپید ِ بی‌سرانجامی ‌‌ْ

از وَهم ِ جیغ ِ صامتی‌‌ْ آگاه ‌‌ْ

زیر ِ دَرز ِ پوست ِ افسردگی‌‌ْ

هم آهسته و آرام ‌‌ْ

پس ِ آن‌‌ْ سایه‌ی ِ قیرین ِ وداع ‌‌ْ.

مَرد ‌‌ْ می‌خُشکد ‌‌ْ وُ

نمی‌خُشکد ‌‌ْ چرا ریشه‌ی ِ درد؟...

◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘

• پی‌نوشت:

جایی‌که گولستان است، گوئی گورستان است.

” چه گور ما، تنگ‌تر از گور هر گورکنی باشد،

چه گور هیچ گورکنی، گشادتر از گور ما !... “

• خلاصه ...گور پدر هرچی گورکن!! ؛ بپــّـا گول نخوری؟!

♦       ♦       ♦

• پ.ن:

درد ‌‌ْ، پیچیده‌‌ْ بر این‌‌ْ ژولیده‌‌ْ چرکین ِ روزگار‌‌ْ عجیب‌‌ْ !...

▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄ سُهیل ▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄