آنگاه که در سکوت ِ رازآلود ِ شبْ
نشانهها بسیارْ یافتم ؛...
یک چشم ِ مَست
نیافتمْ :
غیر ازْ چرای ِ برهنهگی ْ،
جزْ وقف ِ در وَرای ِ بیسَروسامان ِ هرزهگی ْ،
رو سوی ِ تازهگی ْ،
سُخن از زندهگی کند !...
افسوس!
کزین خاکآلودهگان ِ خنیاگر ،
وین اندیشههای ِ پوسیدهشانْ ، که خوابآور ْ،
شرمباریست که میخوانمْ ؛...
تا رأس ِ صبح ِ تاریک وُ روشن ِ مرگ ِ زندگی ْ
بنگر چُنان ْ ؛
که لَختی نمانده است !...
وَز اندرون ِ حضیض ِ تابوت ِ زندگی ْ
چون گویماتْ که بیاندیشْ ؛
رازیستْ زندهگیْ !...
ـــ توْ تا همیشهْ جاودانه میمانیْ !
گرْ مَرگ ِ نزدیک ِ خویش ْ ،
میدانیْ !...
منْ ؛
چون تا همیشهْ ،
هیچْ ؛
میمانمْ !
مرگ ِ نزدیک ِ خویش ،
ـ با تو ـ
میخوانمْ !! ـــ
آنگاه که نه گریستنی باشد ْ ،
برای ِ این قوم ِ بیخبر از تثویب ْ• !
وَ نه پنداریْ ،
اندر گمان ِ این سیل ِ خفتهبیداران !
بسیْ غمافزا ست ؛...
روایت ِ
این
سرگذشت ِ
تکراریْ !!
.
.
.
آه ْ . . .
ماتم ِ این خفتهگان ِ خموش ْ
پایان نیابَد زین دفتر ِ چموش ْ ؛...
من ْ سنگ بودم وُ آسیاب شدم ْ
ننگر چُنین به دیدهی ِ مِنّت ْ ،
در دو چشم ِ منْ ؛
منْ راز بودم وُ اینگونه فاش شدم ْ !!
حجمامْ ز ِ خسته پُر است !...
مَرهمی بِنه بر دل ْ ؛
بین!
رفته رفته به زوال میرَوَم هر دَم ؟...
.
.
.
این خوابرفتهگان ِ سیاهطینت ِ پلیدکار ْ
آخرْ مرا ز ِ نفسْ بینفس کنند !!
افسوس وُ آه وُ اندوه وُ گریههاستْ
تنها ْ سیاهیادگار ِ ماندهْ به خاموشدخمهها !...
✦ ✦ ✦ ❃ ✦ ✦ ✦
دریغا ؛
دریغ !...
کاش دستهایم ،
بوی ِ حسرت نمیدادند ؛
تا میفشاندم هر دَم
عشقدانههای ِ مُحبّت را
بر پهنهی ِ اُفق ؛
بیدریغ !...
✪ ✪ ✪ ✪ ✪ ✪ ✪ سُهیلهدایت ✪ ✪ ✪ ✪ ✪ ✪ ✪
• «تثویب»: مصدر باب تفعیل از ریشه «ث ـ و ـ ب» به معنای بازگشت است.