دل ِ من ، کوچهی ِ تاریکیست
که بدان ، نور نمییابد رَه ...!
نه چراغی ، که بسوزد وَ بسوزاند وَهم ؛...
نه درختی ، که بدانْ تکیه زند رهگذری !
دل من ، کوچهی ِ باریکیست
که بدان ، کَس نمییابد رَه ...!
نه توانی ، که به فریاد ْ، سکوتی شِکَنَد ؛...
نه نشانی ، که شود مُژده دهد گمشدهای !
وَ شبی ،
در گذر از نیمهی ِ شهریور بود !
مَه ِ دیوانهپریشی تنها ،
که به شب ، در گذر از راه ،
به بیراهه رسید ْ
سوی ِ ویرانهی ِ دل پای نهاد ؛
او بجز کوچهی ِ بُنبست ْ
که اُمید نداشت
هیچ ندید !...
به سرش زد ْ
که ز ِ دل ،
در تب ِ خاکستری ِ وَهم
فریاد کِشد :
« وَ کسی نیست در این کومهی ِ ویران ، که دهد مُژده مرا ؟ »
وَ به جز زوزهی ِ باد
که به مُشتاش فریاد
همهجا پرسهزنان میپیچید ،
مَه ِ دیوانهپریش
هیچ نیافت !...
با خودش گفت :
« مگر میشود از کوچهی ِ متروک صدایی شِنود ؟! »
ماه ، ناگاه ْ
سر از یوغ ِ سیاهی برداشت
وَ به مَه خیره بِشد ...
مَه ِ دیوانهپریش ،
تازه میدید کجاست ْ...
لحظهای در گذر از ثانیهها
هیچ نگفت ...
ــ کوچه ، ویران شده بود ! ــ
مَه ِ دیوانه ،
به دروازهی ِ متروک نظر کرد ؛
تکه سنگی به زمین بود ،
بَر آن شد ،
که به دروازهی ِ زنجیر شده کوبه زند ...
ضربهای از پس ِ هر ضربهی ِ دیگر محکم !
وَ کسی ،
جز دل ِ خاموش ِ حزین ِ من ِ ویرانه
در آن خانه ،
که اُمید از آن رخت ببستهست
نبود !...
چشم ِ شبْ خیره به خُرناس ِ زمان !
دل ِ بشکستهی ِ ویران ِ من از هجمهی ِ خاموشْ ،
تُهیْ !
کوچهْ در بحبوحهی ِ خیزش ِ یک رستاخیز !
شهر ، آواز ِ شعور !
چشم ، پُر اشک وُ شعف !
برخیز !
لحظهی ِ دیدار است ... ツ
✪✪✪✪✪✪✪ سُهیلهدایت ✪✪✪✪✪✪✪