✲ من ؛ سُهیل ِ خاموش‌ام !

من از سیاهی شب‌‌ْ ، من ز ِ بیم می‌نالم

تو از سیاهه‌ی ِ چشم‌ام‌‌ْ ، ستاره می‌چینی !...

من از سپیده‌دمان ‌‌ْ، نا اُمید وُ دلگیــرم

تو در سپیدی ِ چشم‌ام‌‌ْ ؛ اُمید می‌بینی ؟!...

عجیب نیست‌‌ْ اگر آفتاب‌‌ْ خواب شده‌ست‌‌ْ

در این سیاهه سحر ‌‌ْ، رو به صبح ِ اجباری‌‌ْ !

اگر که خفته نباشیم‌‌ْ ؛ منگ وُ مَدهوش‌ایم ‌‌ْ

در این حکایت ِ ننگین ِ خفته‌بیداری !!

عجیب‌‌ْ ... ؛ ظلمت ِ مطلق‌‌ْ ، ستاره باران شد !

زهی‌‌ْ ... ؛ ز ِ زور ِ سیاهی‌‌ْ ، ”سپید‌‌ْ“ خسران‌‌ْ شد !

در این طلوع ِ خیالی‌‌ْ ، چه صبح ِ فردایی‌ست‌‌ْ ؟...

برای ِ خیل ِ خموشان ‌‌ْ، جواب‌‌ْ ؛ آسان شد !!

عجیب نیست ‌‌ْ خزانه ، خزین ِ دلگیری‌ست ‌‌ْ

که هر چه سهم ِ فقیران ‌‌ْ، اسیر ِ زنجیری‌ست‌‌ْ !

عجیب نیست که آب ‌‌ْ، ارث ِ حرص ِ رندانی‌ست ‌‌ْ

وَ هر چه شور وُ عطش ، سهم ِ هر که زندانی‌ست‌‌ْ !...

عجیب نیست‌‌ْ قناری‌‌ْ ؛ سکوت می‌خواند

سُرود ِ مرگ را ‌‌ْ پُر شکوه می‌داند !

عجیب نیست‌‌ْ کلاغی‌‌ْ ؛ سیاهه می‌نالد

وَ قیل وُ قال ِ سیه را ‌‌ْ ”سپید‌‌ْ“ می‌نامد !!

عجیب نیست‌‌ْ شیاطین ‌‌ْ ، طلایه‌دار وُ زرنگ ‌‌ْ

چنان‌که چیره ‌‌ْ سیاهی‌‌ْ ؛ به هر نمادین رنگ !...

دریغ ‌‌ْ هر چه اُمید از دریچه‌هایی سنگ ‌‌ْ

دمانده بر تن ِ رنجور ِ رو سپیدان ‌‌ْ ؛ ” ننگ “ !!

اگر که در من ِ خسته ‌‌ْ، اُمید ِ رستن ‌‌ْ نیست

نهال ِ سبز ِ بلندی ‌‌ْ، در این شب‌ستان باش !

تو خود طلایه‌نشین ِ سیاهه زندانی !...

قسم به بخت ِ سیاه‌ام ؛ مطیع ِ رندان ” نــ “ باش !!

❊ ❊ ❊  ℂ  ❊ ❊ ❊

✩ رُک‌‌ْ نوشت:

عجیب‌‌ْ ... ؛ ظلمت ِ مطلق‌‌ْ ، ستاره خواران شد !

زهی‌‌ْ ... ؛ ز ِ زور ِ سیاهی‌‌ْ ، ”سپید‌‌ْ“ عُریان‌‌ْ شد !

در این طلوع ِ ملنگی‌‌ْ، چه صبح ِ فردایی‌ست‌‌ْ ؟...

برای ِ خیل ِ مشنگان ‌‌ْ، جواب‌‌ْ ؛ پنهان شد !!

✛ پ.ن:

← زهی‌‌ْ ! ؛

سپید ِ سیه‌پوش ِ رو به خاموشی !... ؛

عجیب نیست‌‌ْ بگویی: ”‌ سُهیل ِ خاموشی !! “ →

✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ سُهیل‌هدایت ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫ ✫