و مرا دستیْ نحسْ
به شبیْ سخت فزاینده به یأسْ
چید ْ، از دامن ِ پُر بوسهی ِ باد ْ
بُرد ْ تا شیون ِ ناسودهی ِ آب ْ
و رها کرد به راه ِ تعب ِ فاصلهها ْ
- آن شب:
تا سراپَردهی ِ حجم ِ نفس ِ شبپَرهها
باران بود
بید مجنون به درون ِ قفساش
نالان بود
و شبی سرد ْ به آغوش ِ تنم
سامان بود-
خوشخوشکْ
بخت ِ سیاه ْ
که فرو بسته به شرمْ
- باز آنْ چشم ِ دروغیناشْ باز -
خسته ْ بر طرح ِ فرومایگی از مرگ ْ
نبستهستْ دو چشم ْ؟...
به چنین اندک و محو ْ
تب و تنهایی و ظلمت در باد
شاخه از شاخه پریدند ْ
برفتند از یاد ْ...
و شبیْ سرد ْ
که از درد ْ
چنینْ خاطره شد:
تا که سردابهی ِ تابوت ِ تن ِ خاموش ِ منْ
بسته شود.
حال ِ منْ: تلخ ْ
که خود ْ قاعدهی ِ حسّ ِ بشر را بُر زد!...
◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘
▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄ سُهیل ▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄