هر کلام ِ تو
لبخند ِ سعادتیست ْ
که هیچگاه از حافظهی ِ احساسامْ ،
محو ْ نخواهد شد ؛
باری ْ،
با سبدیْ پُر
ز ِ واژههای ِ معطَّر ْ
به میهمانیاتْ آمدهامْ ؛
میخواستم بدانیْ
که چه بیتابانهْ
نگاهات ْ را به انتظار ْ بَستنشستهام ْ،
تا حضورت را، به مُحبَّتْ پذیرا باشم ْ...
بدانْ،
از عُمق ِ جان ْ،
به مهربانیْ
با تو سُخنها خواهم گفتْ
از سپیدی و برف ْ خواهی شنید ْ
از نور
و اُمید
هم بدانگونه که میپسندیْ
سرودها خواهم گفت ْ
بیا ْ و بخوانْ
که بدانیْ
سر ِ هر جملهی ِ این شعر ِ سپید ْ
– سَر ِ تو – با خدا غوغاییست!...
اینکه امشب تو بدانیْ
چه سپید و
چه سیاه
به تو میاندیشمْ!...
زیر ِ هر پلک ِ پریشان ِ نگاه
به تو میاندیشم ،
به تو که نوری و
از جنس ِ خدا
به تو میاندیشمْ
و همارهْ تو بدان
دل من
با دل تو
ته دلتنگی ِ شب
چه درخشان شده است
طپش ِ قلب من از
چشم ِ سیاه ِ تو چه دید:
که چُنین دل ز ِ پریشانی ِ این فاصلهها
اسم ِ زیبای ِ تو را در خفقان میخواند (؟) ؛
ز ِ چه رو دل
ز ِ نگاه ِ تو به هر سو ست روان ؟
تو درخشیدی باز
گر چه با عشوه و ناز
و خریدار ِ دو چشم ِ تَر ِ من (؟)
دل تو نباز!...
و به هنگام ِ عبور از شب ِ یلدای ِ زمستانی و سرد ْ،
میدیدمْ:
ماهْ از نور ِ رُخاتْ میتابید ْ ؛
باز ْ آنْ چشم ِ سیاهاتْ بستیْ (؟)،
که چُنین ْ خسته نشستْ
پلک ِ سنگین ِ خدا
روی ِ دلتنگی ِشبْ ؛
سایه روشنها را
با شعفْ میچیدم ْ
زیر ِ هر گوشهی ِ چشمم ْ هر بار ْ
سایهها در شفق چشم ِ خدا پیدا بود
و خدا میخندید ْ ـ در خواب ـ !...
ماه ِ منْ
در شب ِ سرد ِ زمستان ْ خواب استْ
زیر ِ هر پلکْ
دلم ْ بیتاب است ْ؛
و چه پنداشتهاید،
کِه خدایامْ خواب است ؟
به گماناتْ
سردی ِ حسِّ دلام ْ
گاه و بیگاه ْ
از اینْ فاصلهها ست ْ!...
بازْ هر اشک ِ فرو ریخته ْ از چشم ِ سیاهات ْ
ز ِ همینْ خاطرهها ستْ ؟
” خط بطلان ْ بکشمْ
به تن ِ سرد ِ زمینْ
که میان ِ تو و دلتنگی ِ شبْ
پا برجا ست ْ ؟ “
روح ِ توْ
طرح ِ یکرنگ ِ خدا ستْ ،
وَ چُنینْ پندارم
روح ِ تو را ْ
که چُنین زیبا ستْ... ؛
کــِـهْ در این عُمق ِ مهآلود ِ شب ِ سرد وُ سپید ْ
دست ِ گرمی ْ
به نوازشْ
دارد ْ ؟
دستهای ِ تو ْ
همانْ دست ِ خدا ستْ !!
که در این عُمق ِ مهآلود ِ شب ِ سرد وُ سپید ْ
به نوازشْ ................دارم ْ؟...
– میخواهم امشب ْ
از طرح ِ خیس ِ شبْ گریههایام ْ
شعـــــــریْ سپیــــد و بلنــــد ْ
به ”خدای ِ واقعیْ (تو)“ هدیه دهم!... –
تنها سردی ِ زمستان ِ امسالمان ْ،
دوری ِ تو از من است
و دستانمان سَرد و تنهاست، در جیب!...
منْ در آرزوی ِ رستاخیز ِ بهاری دیگر أمْ
کِه تو را بیابم ، شایدْ!...
و بیایی ْ از دور ْ،
دستم ْ را بگیری ْ
به مهربانیْ
که تو را ْ به میهمانی ِ واژگانامْ میخوانم ْ،
ای مهربانترینْ.
◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘ ◘
حالتیْ در چشمان ِ بلوریاتْ پیدا ستْ ،
به روشنای ِ چندینْ آسمان ِ آفتابی ،
جذبهایْ دلنشینْ، که مرا به سوی تو میکِشد،
دیگر واجبست بر منْ، سجدهای عمیقْ، رو سوی ِ قبلهی ِ چشمان ِ تو..
آریْ تو را میپرستمْ، مؤمنانه..
▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄ سُهیل ▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄▀▄