یک لحظه مکث
”چشم بر بندید بر من یـا مرا بیابید اگر می‌بینید“
یک لحظه مکث
”چشم بر بندید بر من یـا مرا بیابید اگر می‌بینید“آیا می‌دانید..؟
نمی‌گذارند دوستت داشته باشم..
نمی‌گذارند دوستم داشته باشی..
نمی‌گذارند تو مرا، و من خدای واقعی را دوست داشته باشم.
ولی همیشه غصـّه می‌خورم که، نمی‌شود که آرزوهایم را خام به گور ببرم.
همش ذهن ما را با عمو جغد شاخدار و خاله پیرزن و لولو و سایه‌ای که صدای هووو می‌دهد پر می‌کنند که جا برای فهمیدن نداشته باشیم.
بله پس ما حالا همگی خوشحالیم که می‌دانیم نفهمیم و به نفهمی خود می‌خندیم که رشد کند، بزرگتر شود تا جایی که مثال و اسباب خنده یابو شویم.
افسوس که به خوشحالیه خود، خوشحالیم.
خوشحالیم...
و خوشحال‌تر...
تا جایی که یادم برود دوستت داشته باشم..
و تا جایی که یادت برود دوستم داشته باشی..
☼ پس بگــذار آنچــه قــرار است یـادم بــرود را حــال بگویــم:
☆ دوستـت دارم ☆
نـقـطـ...ـه، ســر خــط .
ادامه...
ستایش..
_____________________________
دخترک کوچکی را میشناسم، که همچو نامش، قابل ستایش است..
گاه گاه میشود به آشیان ما دَمی قدم زنان ورود میکند..
سلام گفته، در نگاه مادرم عروج میکند.. علاقه اش چه آشکار..
و در دلش که وسعتش به قرص ماه تابناک و عشق او به مادرم چه پایدار..
تقدیم به مادرم و رفیق کوچک اش
___________________________
___________ سهیل ___________
یک لحظه مکث..
_____________________________
یک لحظه مکث.. درست شبیه یک Pause وسط یک فیلم سینمایی ِ|Full HD| !
بیائید با هم فرض کنیم،
تمامی ِ اتفاقات ِ زندگی مان را از روز آغاز تا به آخرین ثانیه ای که هم اکنون گذشت..
در قالب یک بلوری دیسک (Blu-ray Disc) تحویل مان داده
و دکمه ی Puase زندگی را هم فشرده باشند!
بعد.. هر یک از ما را با آن دیسک تنها بگذارند تا ساعت ها بنشینیم و به آن نگاه کنیم..
ساعت ها...
دقیــــــق...
لحظـــه به لحظــه...
سکانس به سکانس...
یک لحظه مکث..
چند بار Puase خواهید کرد.. لحظه ای که گذشت...
برای چه لحظه هایی مکث می کنید؟ آیــا گریه می کنید یا که می خندید..
هر از چند گاهی بد نیست دکمه ی Puase زندگی را بفشاریم و خوب به گذشته دقت کنیم..
دقیق آینده را بنگریم و از لحظه ای که گذشت غافل نشویم که آینده همین لحظه ای بود که گذشت!
هم اکنون، همین لحظه ی زندگی را Pause کنید!
___________________________
ادامه مطلب
پله پله تا ملاقات خدا
_____________________________
یکی بود یکی نبود، غیر از خدا هیچکس نبود..
...
قطاری سوی “خدا” میرفت، همه ی مردم سوار شدند..
به بهشت که رسیدند، همه پیاده شدند و فراموش کردند
که مقصد “خــدا” بود نه بهشت...
اگر هیچ کس نیست، خدا که هست...
رنج هست، مرگ هست، اندوه ِجُدایی هست، امّــــــا..
آرامش نیز هست، شادی هست، رقص هست، خدا هست..
آری.. اگر هیچ کس نیست، خدا که هست...
" زندگی دایره ای گِــرد است که از نیستی آغاز و در نهایت به نیستی ختم میشود."
من و خداوند هر روز صبح فراموش میکنیم...
او خطاهای من را..
و من لطف او را..
آهـ... این کجـا و آن کجـــــا...
اما "بیا بدون انتظار هیچ پاسخی از دنیا، لبخند بزنیم" و این جمله را زمزمه کنیم:
اگر بیفتد از همان سمتی می اُفتد که به "خدا" تکیه نکرده است..
___________________________
___________ سهیل ___________
قهوه تلخ..
_____________________________
ساعت کمی مانده بود به غروب.. لبِ پنجره به هر جانکندنی بود برایم جا باز کردمُ..
همچین که تازه چشمانم داشت رفته رفته به قدمهای عابران خیابان سنگین میشد..
ناگهان، کسی توجه ام را به خود جَلب نمود..
رهگذران، چندتا در میان توقفی کوتاه میکردند و پس از مکثی..
چند سکه ای درون کاسه ی شکسته اش
که به زحمت از آن فاصله دیده میشد، می انداختند و می رفتند..
صدای جیرینگ جیرینگِ غلتیدن سکه ها،
چند روزی بود که حواسم را به خود جلب میکرد اما..
فکر میکردم شاید بچه های کوچه ی مشرف به پنجره،
در حال سکه بازی و این حرفهایند..
غافل از اینکه پیرمرد فقیــر، رأس ساعت گرگ و میش..
می آید و خانِ روزی اش را میگسترد نزدیک آن درخت چنارِ زیبای کنار جوی..
تازه فهمیدم چقدر پیرمرد قصه ی من در وقت شناسی خِبره و در سلیقه کم نظیر ست..
آخر، سنــّی میگذشت از بنده خدا..
جامه ای مندرس و خرقه ای پُر و پیمان از وصله و پینه، تن پوش پیرمرد بود..
چند روزی تمام ذهنم را متوجه اش کردم، از سرِ کنجکاوی..
در لحظه ی همیشگی، انبان از دوش بر زمین میگذاشت..
با ذکر دعایی زیر لب، مینشست بر زمین و کاسه اش با تأمل بسیار..
از انبان خارج میکردُ میگذاشتش روبه روی خودش..
کمی که دقیق شدم دیدم، همیشه که اولین سکه ها را درون کاسه اش می اندازند..
بلند می شود به چه مصیبتی..
روبه قبله می کند و در حالیکه از گریبانش تسبیح آبی رنگی را بیرون می کشد..
بوسه ای بر آن میزند و به احترام، کمی خَم میشود به حالت تعظیم..
دیگر طاقت نیاوردم..
با خودم گفتم: فردا باید زودتر از او در آنجا حاضر شوم..
باید چند کلامی با او به صحبت نشینم..
بپرسم که آن ذکر چیست زیر لب با معبود میگفت..
...
اکنون هفته هاست که می گذرد و پیرمرد پیدایش نیست..
من ماندم و افسوس دیدنش و هزاران سؤال بی جواب..
وای بر من.. قهوه تلخ ـم از دهان اُفتاد...
_____________________________
___________ سهیل ___________
تخم مرغ پوچ..!
_____________________________
در این هوای مه آلود و اندکی ابری
دَمی که بُگذرد انگار میزند باران
شنیدنی ست صدای چکاوک نالان
نشسته است کناری خروسک لاری
کک ـش نمیگــَـزد از حال مرغک زاری
بهانه دست خودش داد اردک مدهوش
به لحظه ای که گرفتش نان به منقاری
دوان دوان و گریزان به این سو و آن سو
نداد غاز گرسنه مجال خوردن و او... .
...
دَمی گذشت و صدایی به آنسوی پرچین
به ناگهان بشکست این هیاهوی سنگین
فضا گرفت به آغوش ترس و حیرت را
بداد شیون و فریــــــــاد مرغک تنها
بگفت این چه مصیبت که بر سرم آمد
چرا نتیجه چنین شد که عاقبت غایت
نشد به دیده ام افسوس جوجه ای در اوج
به عرصه آمده اینبار تخم مرغی پوچ!
_____________________________
___________ سهیل ___________
ماسه های ساحل..
______________ 
_______________
نشسته ام روی ماسه های ساحل..
در زیر این آسمان کبود..
که " جز خدا هیچکس به یاد من نبود "..
خسته و دلگیــــــــر.. در این غروب غم انگیز..
ردِّ قدم هایم را به نظاره نشسته ام.. و لیک..
تنها می گذارم دریا را.. با فرض های محــال..
گـُم می کنم خاطره ها را.. لا به لای ماسه های شوریده حال..
پُشت می کنم به گذشته ای که غرق سکوت شد
فـریـــــــــاد می زنم به طلوعی که غروب شد
خط می کشم بر انعکاس غـُبــار ستارگان
در آفتابی که به ساحل حـــرام شد
_______________ 
______________
___________ سهیل ___________
این قورباغه خواهد مرد..!
_____________________________
دو تا از قورباغه ها به داخل گودال عمیقی افتادند.
بقیه قورباغه ها در کنار گودال جمع شدند و وقتی دیدند که گودال چقدر عمیق است..
به دو قورباغه دیگر گفتند: که دیگر چاره ای نیست شما به زودی خواهید مُرد.
دو قورباغه این حرفها را نشنیده گرفتند و با تمام توانشان کوشیدند که از گودال بیرون بپرند.
اما قورباغه های دیگر مدام می گفتند:
که دست از تلاش بردارند چون نمی توانند از گودال خارج شوند و خیلی زود خواهند مُرد.
بالاخره یکی از دو قورباغه تسلیم گفته های دیگر قورباغه ها شد..
و دست از تلاش برداشت و سر انجام به داخل گودال پـَـرت شد و مُرد..
اما قورباغه دیگر با تمام توان برای بیرون آمدن از گودال تلاش می کرد.
هر چه بقیه قورباغه ها فریاد میزدند که تلاش بیشتر فایده ای ندارد..
وقتی بیرون آمد، بقیه قورباغه ها از او پرسیدند: مگر تو حرفهای ما را نمی شنیدی؟
معلوم شد که قورباغه ناشنواست.
_____________________________
کاش باز هم خیال کنم..
غرق افکار و خیــالات شدم
...
دفتر خاطره را بستمو باز..
فارغ از جنبش آفاق شدم
بی تفاوت به زمان..
بی توجه به مکان..
دلخور از توطئه ی فاصله ها..
کمی هم بگذار بچسبم به تو..
بگذار خودم را محدود نکنم..
من که میدانم همه هوشم شده معطوف افکار و خیالات محال...
بیدارم نکن.. از این رؤیای شیرین..
تازه گرم دیدنت شده ام، لا به لای برگه های خیال..
کمی هم به من مهلت دیدن بده..
من هم نفس میکشم..
دیگر انکار نمیکنم..
هرآنچه تاکنون به چشم ندیده بودم..
میشود کمی هم کنار من بنشینی..؟
هیچ میدانی چه گذشت بر دلم از نبودنت..؟!
من در خیال خود..
هر شب با بوسه ای میمیرمو..
هر صبح با رؤیای همان بوسه بیدار میشوم..
به همین اُمید زنده ام.. همین..
من عاشق اینم که فقط..
خیره در عمق نگاه تو بمانم
محو آن صورت ماه تو شوم
آه.. باور این همه زیبایی یکجا..
گاه از حجم خیالم به بیرون دَرز میکند..
نمیتوانم بی تو.. دیگر نمیتوان..
دستانم را بگیــر..
مدتهاست که منتظر نشسته ام تا بیایی..
و چه داغ است حریق دستانت
حـُـرم نفسهایت پیاپی..
همچو لالایی ـه زیبای مادرانه، آشناست به گوش..
دوست دارم عطر تنت را
ای تمام تمنای من..
کاش تنم بوی تو را بگیرد
کاش میشد لا به لای انگشتانم بگیرم..
خرمن گندمگون گیسوانت را..
که چون آبشاری طلائی بر روی دوش ـت چشم نوازی میکند..
دارد میسوزاند ریشه ی خواستن را
تمنای داشتن تو در فــراسوی خیال..
پندارم پاره پاره میشود.. گاه و بیگاه..
مرا ابهامی غریب در آغوش کشیده است..
کاش دستم را بگیری..
نمیدانی.. چه سوزی ست در نفسهای تو..
چه احساس مستانه ای ست..
...
به یکباره...
سیل اشکهایم، چو رودخانه ای خروشان..
سـَــدِّ حقیقت و پندار را شکست..
و نوید پایان یک رؤیــاست..
و باز خیال من در حصار زمان گیر کرد..
و بیدار شدم..!
سلام میکنم.. و یک آرزو..
" کاش باز هم خیــــال کنم "
__________________________
ــــــــــــــ سهیل _____
زیر بـــارون..
دعای باران چرا ؟
این روزها دلها تشنه ترند تا زمین ، خدایا کمی عشق ببار .
گــــــر چــه ...